کد مطلب:15485 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » احكام

چرا شيعيان لعن بر عمر را جايز مي دانند ؟

« لعن » در لغت به معني نفرين و دوري از رحمت خداست و در قرآن مجيد وارد شده است : « ان الذين يؤذون اللَّه و رسوله لعنهم اللَّه في الدنيا و الاخره و اعدلهم عذاباً مهينا؛ آنان كه خدا و رسولش را آزار مي دهند ، در دنيا و آخرت از رحمت حق تعالي بركنارند و براي آنان عذاب خواركننده اي آماده ساخته است . »
{P - سوره احزاب ، آيه 57 . P}
از اين آيه ، به خوبي استفاده مي شود كه لعن آنان كه موجبات آزار خداوند و پيامبرش را فراهم مي كنند ، جايز است .
همان طور كه اطّلاع داريد ، مسأله خلافت بلافصل علي ( عليه السلام ) ، از مسايلي است كه جزو اصول مذهب شيعه به شمار مي آيد و اين مسأله ، با ادله عقلي فراوان و آيات قرآن و روايات قطعي ( كه بسياري از آن ها مورد پذيرش دانشمندان اهل سنّت است و در كتاب هاي آنان نقل شده ) اثبات شده است؛ مثلاً؛ يكي از مسايلي كه سند قطعي از قرآن و حديث دارد ، مسأله انتخاب علي ( عليه السلام ) به مقام خلافت و جانشيني پيامبر اسلام ( ص ) در مكان « غدير خم » ، پس از مراجعت پيامبر ( ص ) از « حجةالوداع » است كه پيامبر ( ص ) در آن جا به فرمان خداوند در برابر گروه بي شماري ( 70000 نفر يا بيشتر ) اين مسئله مهم را آشكار ساخت كه به اعتراف خود اهل سنّت ، عُمر يكي از كساني بود كه به علي ( عليه السلام ) براي اين منصب افتخارآميز تبريك گفت .
با در گذشت پيامبر اسلام ( ص ) همين عمر صحنه را عوض كرد و مسير خلافت را از محور اصلي آن منحرف ساخت .
با كمترين انديشه ، اين حقيقت روشن مي گردد كه اگر از ابتدا خلافت در اختيار علي ( عليه السلام ) با آن شخصيّت ممتاز از نظر علم و دادگري و ساير فضايل عالي اخلاقي ، قرار مي گرفت و امكانات و شرايط در سايه قدرت ، فرصت مناسبي براي آن حضرت به وجود مي آورد ، چقدر مسلمين در سايه اين قدرت مي توانستند پيشروي كنند و از اقيانوس بيكران دانش حضرت علي ( عليه السلام ) استفاده هاي شايان بنمايند؛ آيا در چنين عصر درخشاني دنيا مدينه فاضله نمي شد ؟
آيا اين كار خلفا كه موجب شد بشريّت از پيشرفت هاي علمي و مزاياي عالي انساني محروم بماند ، جنايت نبوده است ؟ و آيا به كساني كه اين چنين با حيثيّت دين و فضايل باارزش انساني بازي مي كنند ، نبايد بدبين باشيم ؟ گذشته از جنايات و ضربه هايي كه در زمان خلافت آن ها بر پيكر اسلام و مسلمين وارد شد كه نقل آن ها با نوشتن نامه سازگار نيست .
يكي ديگر از نمونه هاي جنايت خليفه دوّم ، غايله بيعت گرفتن از حضرت علي ( عليه السلام ) پس از رحلت رسول اكرم ( ص ) و آمدن به در خانه فاطمه زهرا ( س ) و آزردن آن يگانه بانوي اسلام است كه در برخي از كتابهاي معتبر اهل سنّت مانند كتاب « الامامه و السياسه » صفحه 12 نقل شده است؛ با اين كه روايات فراواني از خود اهل سنّت وارد شده كه پيامبر اسلام ( ص ) درباره فاطمه زهرا ( س ) مي فرمود كه هر كس فاطمه را بيازارد ، مرا آزرده است؛ آيا كسي كه به اعتراف خود اهل سنّت ، در آن صفحه جانگداز فاطمه ( س ) را آزرد - كه اين خود آزردن پيامبر محسوب مي گردد - مستحق لعن چيست ؟